شاید برای بسیاری چون نگارندهٔ این سطور، سؤال باشد که صحیح بخاری چگونه این جایگاه را بین اهل سنت یافته است که آن را به تعبیر خودشان (تالی تلو قرآن) می‌دانند! به نظر برخی محققان که شاید در نظر دیگران نگاهی بدبینانه تلقی شود، یک وجه عمدهٔ آن، عدم التفات بخاری به اهل بیت و روایت از آن بزرگواران است. چه از امام صادق (ع) با آن کثرت حدیث حتی یک روایت هم نقل نکرده است. فراتر از این، بخاری از کسانی همچون عمران بن حطان و عکرمه نقل روایت می‌کند که اولی ناصبی و دومی از خوارج بوده است، حال آنکه از امیرالمؤمین (ع) با آن مصاحبت بی نظیرش با حضرت رسول (ص)، تنها نوزده حدیث روایت کرده است. اینها را اگر در کنار پدیدهٔ تقطیع روایت قرار بدهیم - که به نظر می‌آید از روی غرض و به صورت هدفمند صورت گرفته است - دیگر جای توجیهی برای مبانی حدیثی بخاری باقی نمی‌گذارد. فهم این مسئله واضح‌تر می‌شود وقتی بدانیم احمد بن شعیب نسائی (م 303) صاحب سنن و یکی از صحاح در فن رجال، قوی‌تر از بخاری و مسلم است و با این حال در مسائل رجالی کمتر به سخن او اسناد داده می شود «لأن فیه رائحة من التشیع». البته تشیع نه به معنای مصطلح امروزی آن، بلکه به معنی تقدم علی علیه السلام بر باقی صحابه.
مرحوم محقق طباطبایی در کتاب علی ضفاف الغدیر [شماره 534]، می‌نویسد: بخاری در الکنی (ص66) همچون أبوعاصم النبیل، حدیث غدیر را تقطیع کرده و بصورت ناقص روایت می‌کند. نقل بخاری چنین است: «...ابن أبي أوفی ، قال: «رأیت النبي صلی الله علیه وسلم أخذ بعضده حتی رأیت بیاض إبطیه».
این حدیث را ابن ابی حاتم رازی در الجرح والتعدیل (ج9 ص431) به همین شکل ناقص و مبتور روایت می‌کند. محقق کتاب در پاورقی توضیح می‌دهد:

تعبیر مرحوم والد، زیبا و قابل تأمل است:

سخن ابن دحیه کلبی محدث، مورخ و شاعر اندلسی (544 - 633) نیز این دیدگاه را تأیید می‌کند. وی در کتاب المستوفی في ألقاب المصطفی در ذیل یکی از القات پیامبر اکرم (ص)، با کنار هم نهادن نقل بخاری و احمد بن حنبل در کنار یکدیگر، تصریح می‌کند که بخاری روایت را تقطیع می‌کرده است و عامدانه اسم علی را حذف می‌کرده است! عین عبارت ابن دحیه چنین است:

ابن شهرآشوب مازندرانی هم در کتاب مثالب النواصب خود (ج2، ص15، في کتمانهم الحق وإظهارهم الباطل) در باره بخاری و امثال او چنین دیدگاهی را مطرح کرده است.